Aanstaande zondag is het weer zover. Dan stap ik in de auto op weg naar Schiphol. En ik vraag me opnieuw af: waarom ga ik weer een maand naar India? Waarom zou ik? Mijn geluk ligt toch hier, in dit lage land aan de zee? Hier ben ik gelukkig met al mijn geliefden. Met wie ik geboren ben en met wie ik ook wil sterven.
Toch ga ik. Want er ligt een land achter de horizon. Waar andere mensen wonen. In andere omstandigheden en met andere noden en rijkdommen. Maar ook met andere gaven en anderen mogelijkheden. Dat heeft me altijd gefascineerd. De vitaliteit van de mens is bijkans onmetelijk. Dat te ervaren is altijd een bemoediging voor mij. Om door te gaan met dit leven. Ik ben nu een ouder wordende man en de gebreken komen. Ze horen erbij en ik zal ze niet weerstaan, of ik kan of niet. Daar hoort die stip aan de andere kant van de horizon bij. Het hoort bij mijn leven.
Wat ik eigenlijk ga doen daar? Dat is een heel verhaal. Deze reis is anders dan de andere.
Deze keer ben ik op een soort inspectiereis. Samen met een paar mensen uit Castricum ga ik een twintigtal projecten die deels vanuit Nederland gefinancierd worden bezoeken met een aantal vragen in mijn hoofd.
Een goed bericht voor iedereen die wel eens kritische vragen stelt bij al die ontwikkelingshulp.
Benieuwd?
Ik zal proberen op mijn rondreis een paar berichten te sturen.
Ik denk dat het moeilijk gaat worden, maar wil toch mijn best doen.
Ik verheug me op jullie (eventuele) reacties.
Shaloom, salaam,
Piet.

Recente Reisverslagen: