De jonge voedster.

Zij is een bouwvakster. Voor een karig loon sjouwt zij de hele dag met zand, cement en stenen. Zij heeft geen keus want ander werk is er niet. En dus ging ze naar Hyderabad om het schamel loon van een ongeschoolde bouwvakker te verdienen. Voldoende om van te leven maar niet meer dan dat. Ik zag haar zitten op die steenhoop in het noorden van de stad. Haar kleren kleurig maar vies besmeurd oor cement en zand. En ze gaf haar kleine baby de borst.. Een vertederend gezicht. Een mooie jonge vrouw die haar pasgeboren baby de kost geeft aan haar borst. Ontroerend want heel direct appellerend aan een heel menselijk en existentieel gevoel.
Ik zag het en nam mijn camera ter hand. Mocht ik een foto maken? Ik hield de camera omhoog en keek haar vragend aan. Haar antwoord was de stralend glimlach van een welbewuste en trotse moeder. Die taal begreep ik en ik nam de foto. En wuifde daarna met mijn hand als dank. En opnieuw kreeg ik die stralende onweerstaanbare glimlach. Dat was meer dan voldoende.
Ik maak dit soort dingen hier vaker mee. Mij blijft vooral bij dat niet zozeer de armoede maar veelmeer de levensvreugde probeert te overwinnen. Zo zal het ook gaan. De jonge voedster zal het Zij is een bouwvakster. Voor een karig loon sjouwt zij de hele dag met zand, cement en stenen. Zij heeft geen keus want ander werk is er niet. En dus ging ze naar Hyderabad om het schamel loon van een ongeschoolde bouwvakker te verdienen. Voldoende om van te leven maar niet meer dan dat. Ik zag haar zitten op die steenhoop in het noorden van de stad. Haar kleren kleurig maar vies besmeurd oor cement en zand. En ze gaf haar kleine baby de borst.. Een vertederend gezicht. Een mooie jonge vrouw die haar pasgeboren baby de kost geeft aan haar borst. Ontroerend want heel direct appellerend aan een heel menselijk en existentieel gevoel.
Ik zag het en nam mijn camera ter hand. Mocht ik een foto maken? Ik hield de camera omhoog en keek haar vragend aan. Haar antwoord was de stralend glimlach van een welbewuste en trotse moeder. Die taal begreep ik en ik nam de foto. En wuifde daarna met mijn hand als dank. En opnieuw kreeg ik die stralende onweerstaanbare glimlach. Dat was meer dan voldoende.
Ik maak dit soort dingen hier vaker mee. Mij blijft vooral bij dat niet zozeer de armoede maar veelmeer de levensvreugde probeert te overwinnen. Zo zal het ook gaan. De zoetheid van de jonge voedster zal het uiteindelijk winnen van de bitterheid van haar armoe. Ik geloof daar in. Zij ook.
Piet.